Ozon został odkryty i nazwany w roku 1840 roku przez Christiana Friedricha Schönbeina. Jego odkrywca opisał też – jako pierwszy – jego właściwości aseptyczne i toksyczne.
Trójatomowa budowa cząsteczki tlenu o wzorze chemicznym O3 (ustalona w roku 1865 przez Jacques’a-Louisa Soreta) występuje naturalnie w przyrodzie i może powstać w wyniku reakcji fotochemicznej – poprzez promienie ultrafioletowe; lub w wyniku reakcji bioelektrycznej – poprzez uderzenia pioruna (charakterystyczny zapach po burzy). Tri-tlenek (O3) jest bardzo niestabilnym gazem, który szybko powraca (przez rozpad) do początkowej formy, czyli tlenu dwuatomowego (O2), którym oddychamy. Uwolniony podczas rozpadu trzeci atom tlenu wchodzi w reakcję z innymi cząsteczkami (grzybów, wirusów, bakterii, oparów), które utlenia.
Ozon jest doskonałym środkiem dezynfekującym – drugim pod względem skuteczności jaki zna ludzkość. Z uwagi na to, że jest gazem, dociera do najbardziej niedostępnych miejsc, których nie można odkazić za pomocą tradycyjnych środków np. metodą opryskową.
Z uwagi na to, że ozon jest gazem toksycznym, którego niewłaściwe stosowanie może wyrządzić wiele szkód zdrowotnych i materialnych, nigdy nie produkujemy go w nadmiarze. Przed przystąpieniem do zabiegu ozonowania, zawsze obliczamy stężenie ozonu, które należy uzyskać dla danej przestrzeni.